عاشق زنی بود
که روزهایش را
رنگ زده بود با نارنجی موهاش
سرخی ساقه ی سیگارهاش
و دست هاش
اه دستهای دائمان جوهریش
چمنزارهای چشمانش را
که پنجره باز کرده بود به دلش
که مست بوی برهنگیش شده بود
چمیدانست
عاشق مردی بود
که نداشت.
و زن
حکایت لحظه هاییست
خیره به اینده ای که نداریمشان
و سکوت حزن الود بین سیگار های بارانی
حرف هایی که نزده چپاندیم توی گلو
و بغض هایی که شکوفه زدند دم عید
لرزه ی شانه هامان را چسباندیم
به اضطراب ملاقات های یکدفعه ای
و بعد هماغوشی ها
عشق
این متعفن شده ی به جان افتاده را
مابین بوسه ها و لبخند های تصنعی
کشتیم
و هروز
صبح الالطلوع
بین خاطرات لجن گرفته یمان بیدار شد
مادرمــــ بر جسمیـــــ ملتهبـــــ انگــار
یســـــ میـــــ خوانـــد
نجاتــــ دهندهــــ خوابـــــ بــود
وقتیــــ منـــــ
زانـــوهایـــــ کودکــــ امـــــ را با گــامـــــ هایـــــ مردانهــــ ایــــــ
جفتـــــ میــــ کردمــــــ
و چنانــــ دور شدمـــــ
کهــــ نفســـــ هایمــــ تند، خستهــــ ، گاهیـــــ لرزانـــــ
نجاتـــــ دهندهـــــ خوابـــــ بــود
وقتیــــ کهــــ تنمــــ در عریانیــــ شرمگینیـــــ میسوختــــــ
بوسهـــ هایمــــ ،طعمــــ گســــ تنهاییـــــ میــــ داد
و هماغوشیـــــ
چهرهـــ یـــــ تکرار طـــرد جنتـــــ میـــــ شد
نجاتــــ دهندهــــ خوابـــــــ بــود
وقتیــــ منــ کفشـ
ظلمتـــــ را بهـــ پــا کردمــــ
خیرهـــ و مبهوتـــــ
با قدمـــ هاییــــ کهـــ نمــــ لـــــــرزنــد
رو بهـــ انــــ تاریکیـــــ مطلقــــ رها گشتمــــ
خفتهــــ امـــ ارامـــــ
زیر خـــروارهایـــــ خاکــــــ ،خیرهـــ ومبهوتــــــ
مادرمــــ زیر لبشــــ اهستهــــ میــــ گویــد
میــــ رســــد اکنونـــــــــ
کسیـــــ ،جاییــــــ ،خداییـــــ را صــدا کردهــــ
کهـــ سوزشــــ بینــــ انگشتانت در اخرینــــ کامــــ
یادتــــ بنــدازد
التهابـــــ هزارمینــــ بوسهــــ ایــــ کهـــ دادهـــ ایــــ
و در اضطرابــــ اخرینــــ تشنجیـــــ کهـــ کردهــــ ایــــ
فقط بویـــ دود بیاید
باید یقهـــ یــــ پالتو را بدهیـــــ بالا
ــ صدایـــــ داریوشــــ همــــ باشـــد ــ
نیمهــ یـــــ جاماندهـــ تویـــــ هزارمینـــــ همـــ خوابیـــــ را
رهــا کنیـــــــ
سیــــگار دیگریــــــ روشنــــــ
حتی وقتی تو هستی
یا لب هایت روی لب هایم میلغزند
و گاه
دست هایت حرف های نگفته هجی میکنند
روی تنم
باز فردایی هست
که تو جزیی از ان نباشی
و دست هایت را
به نوازش هزاران برهنگی فروخته ای
وبند بند پیکرت را
به بوی هزاران زن فریفته
این من
گاهی فراتر از این
فقط خیال میکنم
توی ایوان نشسته ایم
رادان
اولین شعر مهد را میخواند
_ رومه ات روی میز خاک میخورد _
دور از نگاه او
به خط سینه ام اشاره میکنی
گاهی فراتر از این
فقط نگاه میکنم
لبخند
گم شده توی هزار عکس نگرفته یمان
که وقتی در را بسته ای
_ انگار سالهاست متظرم _
بغضم بشکند
فقط خیال کنم
تو لرزش شانه هایم را گرفته ای
میان بازوانت
اخرین وصله ی پیرهنت را هم زد
و دوباره در شد
اخرین خط کبودی که به چشمش تابید
به گمانم یخ بست
قلبم از حس غریب سفرت
وبلندای سکوت ابدت
تو و ان مهر وسیع
من و این بوی گلاب
خاک میروبم از این مقبر تنگ
به گمانم نیما
_ در همه سادگی کودکی اش_
اشک از هجر پدر می ریزد
شب و روزم حالا . اینچنین میگذرد
من دلتنگ حزین
بی نشانی از تو
ذکر بر دامن شب میدوزم
درباره این سایت